Stap voor stap weer in beweging

Hoe beschrijf je in woorden dat wat zich eigenlijk niet laat beschrijven…? Dat is de vraag die bij mij opkomt nadat mij is gevraagd of ik iets wil schrijven over wat ik afgelopen zaterdag heb mogen ervaren tijdens het lopen van het labyrint van Bianca Sandee bij www.puurnatuurbeleving.nl

Voor ons weekendje Zeeland ging ik op zoek naar wat we konden doen en zo stuitte ik op de website van Bianca. Niet iets voor het hele gezin maar duidelijk bedoeld voor mij! Enkele weken geleden mocht ik door een tip van Sijbe Bonsma ( Big Five For Life Nederland ) kennismaken met het labyrint van de Teatertún Riis , en iets greep mij en liet mij niet meer los. Soms “weet” je ineens welk pad te volgen… dat gebeurde daar… zo mooi… zo puur…

Ik wist toen nog niet wat er verder op mijn pad zou komen, wel dat ik op het juiste pad ben. En zo vervolg ik stap voor stap, in mijn eigen tempo, mijn (kronkelende) weg.

Weer terug naar zaterdagochtend. Lichtelijk nerveus – ik wist niet wat ik kon verwachten – reed ik naar Kamperland. Eenmaal daar, in de natuurtuin van Bianca, ervaar je meteen rust. Vogels fluiten en je kijkt uit over de weidse Zeeuwse velden en bebossing. De ‘beleving’ start voor mij eigenlijk meteen als Bianca mij wijst op de ‘ V ‘ die op de zijde van een dijkje is geplant. Ik focus mij en voel dat mijn voeten contact maken met de aarde. Het zwaartepunt onder in mijn buik. Mijn hoofd zit nog vol gedachten… “Wat zou ik horen te voelen?” en “Doe ik het goed?” Het hoofd antwoord zichzelf “Tuurlijk joh, is toch jouw proces… je voelt wat je voelt! “ Het gevoel is er wel… klein en nog verborgen in een hoekje. Te bang om zich echt te laten zien en horen.

We vervolgen onze weg en komen aan bij een open ruimte. Ook daar vraagt Bianca mij weer contact te maken met mijzelf en mijn omgeving. Ik weet niet zo goed “wat ik voelen moet” en even neemt mijn hoofd het weer over. Mijn hoofd schreeuwt en mijn hart fluistert. Dat is ook waar ik momenteel tegenaan loop, en waarom ik HIER ben: Ik wil mijn hart haar stem weer terug geven en mijn hoofd (mijn angst) een eigen, andere, plek geven.

In het opzetten van mijn eigen coachpraktijk blokkeer ik volledig en al is het begin van het pad zichtbaar… ik kom nog niet echt in beweging.

We staan nu voor het prachtig aangelegde labyrint: 4000 met zorg en liefde geplante beukjes vormen een kronkelend pad naar de kern… mijn kern. Mijn blote voeten maken contact met de aarde en bij iedere stap wordt mijn hoofd stiller en ontspan ik. Bijna tergend langzaam loop ik het labyrint. “Laat de kinderen tot mij komen” hoor ik zachtjes… meerdere keren. Geen idee wat het betekent, en dat hoeft ook niet. Ik neem het mee op reis. Ik zie een veertje en bedenk mij als ik er voorbij ben dat ik het eigenlijk wel mee had willen nemen… Jammer… ook dat laat ik zo. “Volg mij… vertrouw mij…” hoor ik zachtjes, keer op keer. Iets in mij breekt als ik antwoord: “Maar ik ben zo bang…” zachtjes, keer op keer. Er rolt een traan over mijn wangen en langzaam laat ik het los. Bij de volgende bocht hoor ik weer zachtjes “Volg mij… vertrouw mij…” Ik zucht en antwoord “Dat is goed, ik heb vertrouwen en laat mijn angst los”. Ik stap verder en zie een prachtig wit veertje liggen. Zo zie je maar, er komt altijd weer iets mooiers op je pad als je vertrouwen hebt! Ik neem het veertje mee. Een mooie symbolische herinnering aan dit moment.

De kern nadert, en net als ik denk dat ik er ben… buigt het pad weer af. Ik moet erom lachen. Zo typerend! Het leven zit vol verrassingen  Niet lang daarna stap ik de kern van het labyrint in en ga met gesloten ogen in het midden zitten. Mijn lijf voelt meteen zwaar aan en ik probeer door te verschuiven comfortabeler te zitten. Lukt niet. Stom! Bianca had mij meegegeven om “eens anders te doen dan ik normaal gesproken zou doen”, dus in plaats van tegenstribbelen en de weerstand ingaan laat ik het gaan. Ik voel mijn lijf zwaarder en zwaarder worden en moet mijn handen achter mij neerzetten - als steun - om niet om te vallen.

Het wordt donker... echt aarde donker om mij heen... in mij. Alsof ik de aarde ingezogen word. Zo intens… ik voel wel angst, weet tegelijkertijd ook dat het goed komt. Ik laat het los. Dan wordt het licht. Zo ontzettend licht! Het soort licht dat je door gesloten ogen ziet als je naar de felle zon gedraaid bent. Ik kan het gevoel van dat moment niet goed beschrijven... Ik doe mijn ogen open en verwacht super felle zon! En... het is bewolkt! Verwonderd kijk ik om mij heen en weet dat het tijd is om terug te gaan.

Als een feniks herrezen uit haar eigen as. Gelijk ook een bevestiging dat ik mijn logo goedgekozen heb! Het is onderdeel van mij.

Ik klop mijn broek af en voor ik de kern uitstap voel ik in heel mijn wezen: “ Kom maar op! Ik ben er klaar voor!” En met die energie loop ik zingend, lichtvoetig, en met opgeheven hoofd het pad af. Stap voor stap, mijn eigen weg, mijn eigen tempo, zonder angst.

Lieve Bianca, ik wil jou ontzettend bedanken voor wie je bent, waar je voor staat, en voor het creëren van deze prachtige plek. Dat jij mij met open armen hebt ontvangen en dat je tijd hebt vrijgemaakt om mij te begeleiden. De ervaring was intens, mooi, confronterend, en transformerend. Ik weet zeker dat onze paden nog zullen kruisen, of synchroon zullen lopen.



Knuff,

El

”Niet blij met waar je bent?

Kom in beweging, je bent geen boom”

~ De Geluksvogel ~